(Charles Jalabert)

Stoacılık, eski Yunanistan'da ortaya çıkan ve o zamandan beri Batı felsefesi üzerinde önemli bir etkisi olan felsefi bir düşünce okuludur. "Stoacılık" kelimesi, Stoacıların felsefeyi tartışmak için toplandıkları sundurma anlamına gelen Yunanca "stoa" kelimesinden türemiştir. Stoacılığın kurucusu Kıbrıslı Zenon felsefeyi üç disipline ayırdı: mantık, fizik ve ahlak . Stoacılık, eudaimonia'ya veya bir mutluluk ve tatmin durumuna ulaşmak için kişisel etiğin ve erdem pratiğinin önemini vurgular . Stoacılara göre mantık, fizik ve ahlak birbirinden ayrılamaz ve biri olmadan diğeri tam olarak anlaşılamaz.

Stoacılığın temel ilkeleri erdem, özdenetim ve mantık arayışını içerir. Stoacılar, yaşamın nihai amacının, kendini kontrol etmeyi ve erdemli bir şekilde yaşamayı gerektiren doğaya uygun yaşamak olduğuna inanıyorlardı . Mantık pratiği, bireylerin dünyayı ve dünyadaki yerlerini anlamalarına izin verdiği için Stoacı felsefe için de gerekliydi . Stoacılar, bireylerin kendi kontrolleri dışındaki dış etkenlerden ziyade, düşünceleri ve eylemleri gibi kontrol edebilecekleri şeylere odaklanmaları gerektiğine inanıyorlardı . Kendini kontrol etme ve erdem arayışına yapılan bu vurgu, Batı felsefesi ve etiği üzerinde kalıcı bir etkiye sahip olmuştur.

Stoacıların felsefeyi tartışmak için bir araya geldikleri sundurma olan Stoa, Stoa felsefesinin gelişmesinde ve yayılmasında önemli bir rol oynamıştır . Diğer etkili Stoacılar arasında, Stoacı felsefe ve ilkeleri üzerine kapsamlı yazılar yazan Seneca, Marcus Aurelius ve Epictetus yer alır . Stoacılar kişisel etik ve erdem pratiğine vurgu yaparken, çileci bir yaşam tarzını savunmamışlar ve bireylerin sosyal hayata katılması gerektiğine inanmışlardır. Stoacılar da doğaya uygun yaşamanın ve dünyadaki yerini anlamanın önemine inanıyorlardı  Stoacı felsefenin ilkeleri, Batı düşüncesi üzerindeki kalıcı etkisini göstererek bugün incelenmeye ve uygulanmaya devam ediyor.