Mors Certa, vita Incerta

Korkunç İvan Oğlunu Öldürüyor - İlya Repin

   Uzun zamandır içimde taşıdığım şeyleri nereye koyacağımı bilmiyorum. Bazen bir insanı anlatmak için adını bile söylemeye gerek yok… İçimde öyle bir boşluk var ki, adı yok ama ağırlığı yıllardır omuzlarımı eziyor.

Yıllarca anlatmaya çalıştım. İçimde büyüyen sesi birinin duymasını istedim. Ama kelimelerim hep duvarlara çarptı. Ne zaman açmaya çalışsam içimi, sanki karşımda kimse yokmuş gibi hissettim. Bakışlarım boşa düştü, cümlelerim havada asılı kaldı, çığlıklarım kendi içimde yankılandı.

Büyürken hep bir yön gösterecek ses aradım. Bir el, bir omuz, bir “buradayım” hissi… Ama o hissi hiçbir zaman bulamadım. Başımı kaldırdığım her anda görmek istediğim şey hep eksikti. Sanki biri, en kritik yerde yoktu da ben yokluğu kabullenip varmış gibi davranmaya zorlandım.

Çocuk halimle tek istediğim duyulmaktı. Küçücük bir bakış, bir kabul, bir değer… Basit şeyler. Ama en basit olanlar bile gelmediğinde, içimde başka bir sessizlik büyüyor. Ben o sessizliğin içine düşe kalka büyüdüm. Düştüğümde tutan olmadı. Konuştuğumda dinleyen çıkmadı. Anlatmaya çalıştığımda gözümün içine bakan bile olmadı.

Lucifer'ın hikayesinde bir söz vardır: “Düşüşün acısı, yere çarpmaktan değil; tutulması gereken elin bırakılmasındandır.” Benim içimdeki acı hep böyleydi. Tutulması gereken el hiç uzanmadı. Ben uzandıkça mesafe büyüdü, yıllar geçtikçe boşluk derinleşti. Ve ben o derinliğe alıştım.

Herkesin yanında bile yalnız hisseden biri oldum. Kalabalıklar içinde görünmeyen, konuşurken duyulmayan biri… Bugün hâlâ o eksikliğin izini taşıyorum. Bazen düşünüyorum: Neden bazı yaralar bu kadar geç iyileşiyor? Neden bazı insanların yokluğu, varlıklarından daha ağır kalıyor?

Sonra anlıyorum. Ben hep birine doğru konuşmuşum ama hiçbir zaman cevabını alamamışım. Hep görülmek istemişim ama bakışlar hep yanımdan geçmiş. Hep duyulmayı beklemişim ama kulaklar başka seslere dönükmüş.

İçimde yıllardır büyüyen çığlık hâlâ susmuyor. Ama artık kabullendim. Bazı insanlar duymak istemez. Bazıları orada olması gerekirken yoktur. Ve bazı yokluklar, insanın bütün ömrüne gölgesini bırakır.

Ve en sarsıcı gerçek şu: Bu uzun metinde o kelimeyi hiç kullanmadım. Tıpkı hayatımda o kelimenin sahibi gibi… Hep yoktu. Ama her cümlede onu anlattım.

Café Terrace at Night | Vincent van Gogh

Uzun zamandır yazmıyorum, büyük ihtimalle kimsenin fark ettiği bile yoktur ama…Önümde vodka, elma suyu, bir de klavye. Arkada Pilli Bebek… Şarkılar sanki içimdeki sessizliği daha da büyütüyor.

Nietzsche’nin dediği gibi: “Beni anlamıyorlar; ben bu kulaklara göre ağız değilim.”
Ve evet… Bazen gerçekten öyle hissediyorum. Yanımda onlarca insan oluyor ama tek bir kelime bile çıkmıyor ağzımdan. Onlar anlatıyor, ben dinliyorum. Peki ya ben? Anlatsam ne değişir? Susarsam ne eksilir?

İnsan bazen kendi yükünü, kendi sırtında taşımaya razı geliyor. Çünkü bilir ki: “Anlatmak hafifletmez, sadece hatırlatır.”

Geçen gün kendime dedim ki: “Kimse yalnız değil, herkes yanlış.”
Yanlış insanlarla, yanlış yerlerde, yanlış zamanlarda oyalanıyoruz. İşte asıl yalnızlık bu. Çünkü kalabalığın ortasında susuyorsan, işte orada gerçek yalnızlığı tadıyorsun.

Artık öğrendim: Kendin gibi olamadığın her yer zehirdir. Koşarak değil, uçarak uzaklaşman gerekir. Çünkü orada kaldıkça kendi ruhundan eksiliyorsun. Ve hiçbir şey, kendinden vazgeçmeye değmez.

Maske takmış bir dünyada, samimiyet delilik gibi algılanıyor. Herkes gülüyor ama kimse gülmüyor. Dostluklar, çıkarların gölgesinde eriyip gidiyor. Ve insan, bir noktadan sonra suskunluğuna alışıyor.

Ama ben inanıyorum: Anlaşılacağın tek bir yer var bu hayatta. Çok kulak olabilir ama gerçek olan bir tek yürek vardır.
O yeri bulduğunda, o insanı tanıdığında, sımsıkı sarıl ona. Çünkü orası senin ait olduğun yerdir.

Kafka’nın dediği gibi: “Benim dünyam dar. İçinde sadece ben varım, bir de anlayabilen olursa o.”

Dipnot:Umarım siz de ben de bigün anlaşılabildiğimiz yere  yani evimize kavuşuruz  belki bi bardak vodka da içeriz ha?