Mors Certa, vita Incerta

Aile” kelimesi Arapça kökenlidir. Arapça’da “ʿāʾile” (عائلة) şeklinde yazılır ve kökü “ʿāla” (عَالَ) fiilinden gelir. Bu fiilin anlamı “bakmak, geçimini sağlamak”tır. Dolayısıyla “ʿāʾile” kelimesi aslında “geçimini birbirine bağlayan, birbirine bakan insanlar grubu” anlamına gelir. Türkçeye Osmanlı döneminde geçmiştir ve zamanla bugünkü “kan bağıyla birbirine bağlı topluluk” anlamını kazanmıştır. Yani aile, kökeni itibariyle hem geçimini sağlayan hem de birbirine bakan insan topluluğunu ifade eder. Ama bence kimi için doğduğu evde başlar, kimisi için ise yolun ortasında, hiç beklemediği bir anda. Kimileri aynı soyadı taşıyanlarla, kimileri kalbinde aynı sevgiyi paylaşanlarla kurar ailesini. Çünkü aile, yalnızca kan bağıyla tanımlanamayacak kadar derindir; bazen bir tebessümde, bazen bir omuzda, bazen de sessizce yanında duranda saklıdır. Aile, insanın en güvenli limanıdır. Hayatın fırtınaları ne kadar sert eserse essin, dönebileceğin bir yer olduğunu bilmek, insana güç verir. Kırıldığında sığınabileceğin, sustuğunda bile seni anlayacak gözlerin olduğu bir yer… Bazen bir sofrada toplanan ellerdir, bazen de kilometrelerce uzakta olsan bile aynı kalpte atan sevgidir. Ama herkesin ailesi aynı değildir. Kimi doğduğu evde bulur o sıcaklığı, kimisi ise sonradan kurar. Çünkü bazen kan bağı yeterli değildir; insanı insan yapan, sevgidir, sadakattir, birlikte büyümektir. “Aile kanla değil, kalple kurulur” derler ya, işte en doğru tanım budur. Gerçek aile, seni olduğun gibi kabul eden, hatalarınla bile kucaklayan, sessizliğini anlayan, düşerken tutan insanlardır. Bir bakarsın, hiç tanımadığın biri bir gün “nasılsın?” diye sorar, gerçekten sorar… İşte o anda fark edersin, ailenin ne kadar büyüyebileceğini. Aile sadece evde yaşayanlar değildir; bazen seni bir mesajla güldüren, bazen bir fincan kahveyle derdini unutturan kişidir. Aile, zamanla şekil değiştirir ama anlamını asla yitirmez. Çocukken anne kucağı, büyüyünce dostun omzu olur. Fakat özünde hep aynı kalır: sevgi, güven, aidiyet. Birinin gözünde “sen iyi misin?” sorusunun içtenliğini bulabiliyorsan, işte orası senin evindir. Ve bazen en sessiz anlarda anlarsın ailenin değerini. Evde yankılanan bir kahkaha, eski bir fotoğraf, birlikte edilen bir dua… Tüm bunlar, kalbine kök salan o sıcaklığı hatırlatır. Çünkü aile, insanın hikâyesinin başladığı ve her defasında geri döndüğü yerdir. Gerçek aile, insanın doğduğu yer değil, ruhunun huzur bulduğu yerdir...